ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی
رنج ما را ، به توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی
دیده ما ، چو به امید تو دریاست ، چرا
به تفرج گذری بر لب دریا نکنی
برتو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد
از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی
...
چه کنم با این آدم من؟!...
امروز صدمین روزه...
اومدم بخوابم، گفتم قبلش ایمیل چک کنم.
داشتم اینباکس رو بالا پایین میکردم یهو اشتباهی رفتم تو فولدر اسپم...
یه ایمیل بود از فیس بوک... که میگفت همین چند دقیقه پیش بهت پیغام داده...
خوندمش...
مثل همیشه، ابراز دلتنگی...
...
شش سال پیش ازم خواستگاری کرد. قبول نکردم. چندین بار رفت و اومد و مهلت خواست و در خواست کرد و حرف زد و بیرون رفتیم مشورت کردیم و... و باز هم جواب من همون بود...
شاکی شد. لج کرد. یه ایمیل فرستاد و کلی عصبانیتاشو گفت و بعد رفت پی کارش.
باباهامون دوستای صمیمی بودن.
ولی دیگه رابطه خانواده ها هم قطع شد.
سه چهار ماه بعد خبر رسید ازدواج کرده!!!
...
از یه سال بعدش بود که پیام هاش شروع شد...
و هنوزم چند وقت یه بار سر و کله ش پیدا میشه...
تمومش نمیکنه... با اینکه از طرف من پاسخی هم دریافت نمیکنه... ولی تمومش نمیکنه...
...
و ماجرا از روزی تلخ تر شد که یهو فهمیدم همسرش همکار دوست صمیمی ه منه... و ما همدیگه رو دیدیم... و چقدر نازنین بود... و چقدر من احساس بدی داشتم...
شروع قسط های وام کار آفرینی که گرفته بودم، اعلام نشده بود.
بعد امروز یهو ضامنم زنگ زد که باهاش تماس گرفتن و گفتن پنج تا قسط معوقه دارین!
رسمن هیچی پول ندارم!
اوضاع مسخره ای شده!
دارم بخش های جامونده و نوشته نشده ی روزهای قبلو تکمیل میکنم.
عحیبه که مخم این همه کلید کرده روشون.
تا ننویسم، خیالم راحت نمیشه.
...
وبلاگ شده جایی برای ننوشتن!
...
من الان مدتیه که اون چیزایی که واقعن لازمه بنویسم رو نمینویسم!
باز دارم خودمو سانسور میکنم.
هدفم روزانه نویسی سطحی نبود...
دلم میخواست از چیزای عمیق تری بنویسم...
