آروم باش آروم

پنجره رو باز کردم...

دلتنگ بودم...

خواستم هوایی بخورم...

ولی...

طوفان شد...

پنجره از جا کنده شد...

...

حالا در سکوت نشستم به تماشای خانه ای از درون ویران شده...

دل بی منطق

یه عالمه فکر میکنی، فکر میکنی، فکر میکنی، دو دو تا چهارتا میکنی، ساده سازی میکنی، پارامترها رو در میاری، تحلیل میکنی، قبل و بعد رو پیش بینی میکنی، احتمالات رو بررسی میکنی، مشورت میکنی، از اول معیارها رو ردیف میکنی، اولویت بندی میکنی، کل داده ها و تحلیل هاتو باهاشون غربال میکنی،
اونوقت،
در یه لحظه ای که حواست نیست، یا نه، رو راست باشیم، در یک لحظه ای که حواس خودتو پرت کردی، دقیقن همون کاری رو که نباید، همون کاری رو که واسه راضی کردن دلت به انجام ندادنش این همه انرژی گذاشته بودی... انجام میدی!!!
بعد یه لیوان چای برای خودت میریزی و با یه شیرینی، میشینی در سکوت، در سکوت محضی که بعد از روزها سر و صدا و کلمه و حرف و حرف و حرف، تو مخت یهو حاکم شده، جرعه جرعه مینوشی و به تلویزیون خاموش چشم میدوزی...

جغد

پرونده های به ظاهر بسته، و در واقع در لایه های زیری باز، که داره ازم انرژی میگیره...
به نظر میرسه این سکونی که حاکمه، تا گذشته ها پاس نشه، به جریان نمیفته...
مدت ها بود که اینطور بیخوابی نزده بود به سرم...