پریشان نوشت

ناکام از یافتن لنت و خوشحال از پیدا کردن چند متر سیم و دوشاخه و ماده گی و سه راهی، برگشتم تو سالن و خواستم غنائمم رو بهش نشون بدم که دیدم پیچ گوشتی به دست زل زده به کلید برق و بی حرکت مونده... 

صداش کردم: اینا رو ببین!... تکونی خورد و به خودش اومد و بلافاصله پشتشو کرد بهم و اشکاشو پاک کرد... 

یه لحظه دستپاچه شدم و نمیدونستم به روی خودم بیارم یا نه... پرسیدم: توام چایی میخوری؟!... با صدای گرفته گفت: آره بریز...

چند دقیقه ای بالاسر کتری و قوری معطل کردم تا خودشو جمع و جور کنه. از طرفی داشتم فکر میکردم که چطور از این حال درش بیارم...

ظاهرا در تمام مدتی که من داشتم تو کمد ابزار اتاق عقبی و قفسه ی چوبی اتاق وسطی دنبال لنت برق میگشتم، اون مشغول پیچ کردن قاب کلید و پریزها بوده و ریز ریز اشک میریخته...

یادم اومد که قبلا بهم گفته بود که همیشه این کارا رو تو خونه شون همراه پدرش انجام میداده... میگفت: هرموقع یه ابزاری میخواستم دست بگیرم صدا میزدم: بابا...

اصلا شاید به همین خاطر ه که تو این هفت ماهی که پدرش دیگه نیست، دست به اره و دریل نبرد و هیچ چیز جدیدی نساخته...

راستش خودمو تو اون لحظات سرزنش میکردم به خاطر خراب کردن حالش...

با دو تا لیوان چایی از آشپزخونه بیرون اومدمو با خوشحالی ازش تشکر کردم که بالاخره بعد از دو سال که از نقاشی دیوارهای کارگاه میگذره، قاب کلید پریزا وصل شد...

و یه برگه برداشتم گفتم: بیا بنویسیم برای پنجشنبه دیگه چیا لازم داریم... 

لیست رو با هم نوشتیم و اونوقت سر اینکه هر کدوم از بچه ها کجا بشینن و اصلا به بچه ها شماره صندلی بدیم و بگیم هر کی سر جایی که ما تعیین کردیم بشینه و اون دو تا دخترا که با هم قهرن حتما جلو روی هم باشن و اون پسره که ازش بدمون میاد گوشه سالن رو زمین و استاد بهتره کجا باشه و اینکه حالا چی بپوشیم؟ و خوراکی چی آماده کنیم و یا به بچه ها مسج بدیم و مثل تورهای گردشگری بگیم خوراک سبک و لباس گرم همراهتون باشه، کلی چرت و پرت گفتیم و خندیدیم...