پریشان نوشت

شب که اومدم خونه، از تو خیابون پنجره های خونه رو نگاه کردم ببینم چراغا همه روشنن؟ و یعنی احتمالن مهمون داریم یا نه!
که دیدم پنجره ی یکی از اتاق خوابا آبیه! انگار یه نور آبی تو اتاقه!... دلم شور افتاد! به دوستم گفتم نکنه یه اتفاقی برا جوجه افتاده!...
رفتم بالا و تندی در اتاقو باز کردم...  جوجه رو گذاشته بودنش تو یه دستگاه زیر نور آبی!... زردی داشت...
بغض کردم... احساس میکردم چقدر الان بی پناهه... وقتی میدیدمش اونجوری فقط با پوشک و یه چشم بند خوابیده و هراز گاهی دستاشو تو هوا تکون میده دلم براش سوخت...
خیلی جلوی خودمو گرفتم که اشکام راه نیفتن. با خودم فکر کردم باید به مامان و باباش روحیه بدم، نه که اونا دلداریم بدن!...
ولی خوب، سخت بود...
یه ربع یه بار عینک آفتابی مو میزدم و میرفتم پیشش و آروم همونجور که تو دستگاه بود سر و تنشو نوازش میکردم... دلم میخواست یه موقع فکر نکنه تنهاست...
کف پاهای سردشو با دستم می پوشوندم که گرم بشن.
یک آن انگار یه حس تنهایی عمیقی که خودم تجربه کرده بودم برام تداعی شد...

...

احساس عجیبی ه که تا حالا چند بار تجربه ش کردم... وقتایی که با دیدن یه خواب ترسناک بیدار میشم...
اولین بارشو خوب یادمه... مسافرت بودیم... یهو از خواب پریدم و نشستم... در حالی که خیره شده بودم به گوشه ی اتاق... خیره شده بودم به جای خالی یه چیز ترسناک... هیچی یادم نمیومد... فقط یه ترس شدید... انگار کل اتفاقات قبلشو مغزم سانسور کرده بود... و بعد، یه حس عجیب تو کف پاهام... یه سرمای زیاد... یا انگار که یه انرژی زیادی داره از کف پاهام میره بیرون... و احساس بی پناهی و تنهایی عمیق... پاهامو جمع کردم و کف دستامو گذاشتم رو کف پام... بعد از نمیدونم چه مدت، تازه یادم اومد که تنها نیستم... دوستم کنارمه و در فاصله یک متری من تو تخت خوابیده... بعد کم کم آروم شدم و مثه جنین خودمو جمع کردم و خوابیدم...