پریشان نوشت

اصلش برای این شروع کردم نوشتن روزانه که فکرکردم دیگه وقتش رسیده که هر شب قبل خواب یه نگاه بندازم به روزم ببینم چه غلطی کردم!
قبلن هم زیاد نوشتم... تو دفترچه... بعد دیدم همه ی خونه زندگیمو داره ورمیداره این کاغذها و دفترا... دیگه نمیدونستم چه کنمشون...
بعد شروع کردم بخشی رو تو وبلاگ نوشتن... از ده دوازده سال پیش... و همچنان دفترچه ها بودن، ولی با چگالی کمتر... کم کم با خواننده های وبلاگم دوست شدم... همدیگه رو دیدیم. و گاهی ساعت ها چت میکردیم... و از اون موقع بود که خودسانسوری شدیدم شروع شد!...
بعد خورد به سال پر از حادثه... که وبلاگم اول فیلتر شد و بعد خود سرور زحمت کشید دیلیتش کرد... فقط چند تا پست موند، که بچه ها از روی گوگل ریدرشون برام میل کردن...
بعدش دیگه ننوشتم...
پر ماجرا ترین ترین سالهای زندگیمو، هیچ جا ننوشتم... همش موند تو دلم... به غیر از چند تا تک جمله ی خلاصه و پیچیده گاه به گاه، تو یه وبلاگ سوت و کور که بعدها هرچی میخوندمش، خودم هم نمیفهمیدم... که اون وبلاگ هم در دنیای غیر قابل اعتماد دیجیتال، با آسیب سرور اصلی سرنوشتی مشابه قبلی پیدا کرد.
حالا اینجام. دارم روزهای سی و سه سالگیمو مینویسم. برای یه مخاطب فرضی... اساسن از اون روز کذایی در چهارده سالگی که به توصیه ی دبیر ادبیات شروع کردم به یادداشت کردن، همیشه ماجراهامو برای یکی که داره میخونه گفتم... با وجود اینکه غیر از چهار پنج سال، دیگه هچ وقت وجود خارجی نداشت...
همیشه انگار یکی تو مخ من نشسته و داره اونچه که میبینه رو روایت میکنه... ولی فقط تو مخم. یا رو کاغذ... به زبون، نه!
دلیل دومم هم برای نوشتن مرتب این بود که ماجراهای هر روز، تو همون روز تموم شه! جمع شه. پرونده ش بسته شه.
...
که نشد.
که من باز هم یه چیزایی تو سرمه که نمیگم. که تموم نشه. که بتونم مزه مزه شون کنم...
...

نمیخوام دیگه الان درباره شون حرف بزنم!