پریشان نوشت

ای که در کشتن ما هیچ مدارا نکنی
سود و سرمایه بسوزی و محابا نکنی 
رنج ما را ، به توان برد به یک گوشه چشم
شرط انصاف نباشد که مداوا نکنی 
دیده ما ، چو به امید تو دریاست ، چرا
به تفرج گذری بر لب دریا نکنی 
برتو گر جلوه کند شاهد ما ای زاهد
از خدا جز می و معشوق تمنا نکنی

...

چه کنم با این آدم من؟!...