پریشان نوشت

دوستم راه افتاده بود دنبالش که بهش غذا بده. 

اونم تا قاشقو میبردی نزدیک، یکی میزد زیرش و برنجا رو پخش زمین میکرد و راهشو میکشید میرفت.

صداش کردم.

اومد پایین صندلی... بلندش کردم و گذاشتم رو میز و آروم دستاشو گرفتم و صاف تو چشماش نگاه کردم و گفتم ببین عزیزم، تو باید غذاتو بخوری تا بزرگ بشی. خب؟

دستشو از دستم کشید بیرون، یه لحظه نگام کرد و بعد یه چک زد تو صورتم.

در آموزه های فرزند پروری میگن که به بچه اعلام کنید که دردتون گرفته و ناراحت شدین، تا بدونه کارش اشتباه بوده. 

منم ادای گریه کردن در آوردم...  و از لای چشم نیمه بازم حواسم بهش بود. 

ناراحت شد و لب ورچید. نمیدونست چی کار کنه...

دوستم بهش گفت: چرا عمه رو زدی؟!... دردش اومد... بوسش کن!...

بلافاصله لپشو آورد جلو و چسبوند به صورتم.

اونقدر بامزه اینکارو انجام داد که نتونستم خودمو کنترل کنم و زدم زیر خنده و محکم ماچش کردم. 

یه چند لحظه با خوشحالی نگام کرد. انگار که خیالش راحت شد. 

بعد یهو یه پوزخند موزیانه زد و دوباره یکی خوابوند تو گوشم!