پریشان نوشت

داستان اون توپه ست که زیر آب نگهش داشتی و بالاخره یه لحظه هایی هست که دستت خسته میشه، یا حواست پرت میشه و میاد روی آب...
چهار ماهه که سعی کردم تنها نمونم... بجز اون دو هفته ای که کرونا گرفتم و مجبور شدم تمام مدت تو اتاقم باشم و اونقدر حالم بد بود که تنها کاری که توان انجامشو داشتم دراز کشیدن و تلاش برای نفس کشیدن و با چشم بسته فکر کردن بود... فکر و فکر و فکر و پشت سرش دلتنگی و گریه...
ولی غیر از اون روزهای سخت، دیگه همیشه یه نفر پیشم بود... خانواده ی جوجه به خاطر استراحت مطلق مادرش تمام بهار و تابستون خونه مون بودن... و دنا هم تا جایی که یادمه از اوایل بهار باهام میاد کارگاه... من چکش میزنم و اون پای لپ تاپش رندر میگیره... و چقدر حضورش بهم کمک میکنه که نیفتم کف زمین...
ولی بالاخره هست دیگه... هست روزهایی مثل امروز که تنهام و هی دارم حواس خودمو پرت میکنم، ولی یهو توپه، ناغافل میاد رو و بهم دهن کجی میکنه که: ببین! از تو قوی ترم و خیال رفتنم ندارم... اون وقت میبینی لقمه غذا تو دهنته و اشکت سرازیر... همینقدر وقت نشناس... همینقدر مضحک...
نمیدونم دیگران چطور با دلتنگیاشون کنار میان... من کم آوردم... حقیقتا... آخه... دل که کاروانسرا نیست که آدما بیان و برن... دل ه... شوخیه مگه؟!... حالا هر چقدرم که اختلاف داشتیم... هر چقدرم که همه بگن به درد هم نمیخوردیم... ولی مگه میشه محبته رو انکار کرد؟!... مگه میشه روزهای خوبشو فراموش کرد؟!... 
هیچ وقت ریاضی م خوب نبود. یادمه حسابانو یه بار افتادم... دیفرانسیلو با ده پاس کردم.
ولی یه چیزایی تو ذهنم مونده. یکیش نمودار تابع هموگرافیک بود. اونی که به صفر که نزدیک میشد صعود میکرد... میرفت بالا و بعد که از صفر رد میشد، ایگرگش میرفت منفی بی نهایت...
یه نمودار دوپاره که یهو معکوس میشد...
داستان ما اینجوری بود... سینوسی نبود... که بالا پایینش قابل پیش بینی باشه...
دو تیکه شد... یهویی ورق برگشت...
.
یه کار تنبور نوازی چند روز پیشا شنیدم، که اینجوری شروع میشد:منم و تنبور و شورم، مدد از تنبورم...
حالا من باید بگم: منم و قلمم و غصه هام، مدد از چکشم...