34-175-2
دوباره شب بیداری هام شروع شده...
بدترین نکته ی این فازم اینه که دلم نمیخواد هیچ کاری هم انجام بدم.
فقط بیدارم.
تو تاریکی.
و گاهی نور گوشی.
دلم نمیخواد با کسی "حرف بزنم".
البته که این عبارت اصولا فقط به معنی حرف شنیدنه...
وگرنه اصولا کو شنونده ای که گوش کنه...
...
باید رفت گشت یه دوستی پیدا کرد که شنیدن بلد باشه...
یا،
خوندن بلد باشه...
نامه خوندن...
نامه جواب دادن بلد باشه...
تو زندگیم نامه زیاد نوشتم... زیااااد... نامه ی بدون جواب مونده زیاد نوشتم... زیااااد...
...
الان از اون وقتاست که خودمم نمیدونم چه مرگمه و از کی و چی شاکی ام!...
...
یه دوستی داشتم... بسیار زیبا...
دوم راهنمایی بودم،
بسیار زیبا هم مینوشت...
یه دفتر انشا داشت، که با یه کاغذ کادوی چارخونه ریز بنفش- قهوه ای جلدش کرده بود...
این دفتر روزها و شبهای زیادی با من بود...
اون مینوشت و من میخوندم...
عاشق دست نوشته هاش بودم!
بعضی جمله هاشو اصلا حفظ بودم!!!
رابطه ی عجیبی بود... انگاری من با یه دفتر دوست شده بودم...
در واقع با خود دوستم دیالوگ زیادی نداشتم... فاصله داشتیم...
...
تابستون، مدرسه ها که تعطیل شد، محله و مدرسه من عوض شد... دیگه ندیدمش... نخوندمش...
دلتنگی اون روزهای من برای اون دست نوشته ها به قدری بود که گاهی اشکمو سرازیر میکرد...
...
چندین ماه پیش، تو یکی از همین شب بیداری ها، بعد از بیست سال(!) یهو یادش افتادم...
تو اینستاگرام اسمش رو سرچ کردم و پیداش کردم...
استاد دانشگاه شده بود... معماری...
فالوش کردم... بی حرف...
...
امروز عصری، یهو بی هیچ مقدمه ای، تو استراحت بین چکش زدن هام، گوشیمو برداشتم و دایرکت فرستادم:
زیبا!
دوم راهنمایی که بودیم، فکر میکردم وقتی بزرگ شدیم، تو نویسنده میشی... آرشیتکت شدی...
...
منو نشناخت...
