33-202

ای وای...

ای وای...

33-201

خودمم از این بالا پایین شدن های حال و روزم کلافه م...

ظهر رسیدم کارگاه.

کمی کارهای امروزو نگاه کردم... حوصله م نمیگرفت انجام بدم. ضمن اینکه واقعن نیاز به کمک داشتم.

زنگ زدم آموزشگاه و به منشی گفتم، آقای سیبیلو احیانن امروز نیست؟ که گفت ایشون الان کنار من نشستن!... خجالت کشیدم. دعا کردم صدامو نشنیده باشه!...

رفتم و مثل همیشه تدی بر خیلی استادانه و برادرانه و حمایتگرانه، راهنماییم کرد...

البته که به هر حال سر سفارش آخری گند زده بودم و کم مونده به خاطرش خودمو دار بزنم...

بعد بهش راف عق. یق که همراهم بودو نشون دادم و پرسیدم که به نظرش از کجا اره کنم... در موردش صحبت کردیم... کار دستگاه اره ی خودم نبود. دستگاه بزرگ میخواست... مثه مال آموزشگاه... 

بهش گفتم: استاااااد؟!...

در جا گفت: حرفشم نزن! امکان نداره!

گفتم روپوش ندارم... رفت و یه روپوش از تو کارگاه آورد... گفتم: خب میترسم!!!

گفت من حواسم بهت هست. از اینجا هی داد میزنم میگم خانوم حالتون خوبه؟!... بعدشم هم بیمارستان نزدیکه هم کمک های اولیه بلدم و...  گفتم به شرطی که در شعاع یک متریم باشین!... گفت: اوووووو! خب بگو خودم انجام بدم...

نهایتن تمام فعالیت من روشن کردن دستگاه و نیم سانت اره بود. 

بقیه شو خودش انجام داد.

...

باید برای این ترس کاری کنم!!!

33-200

از صبح که پاشدم سردرد حتی لحظه ای هم دست از همراهی برنداشت.

بیحوصله م. و یکی تو دلم نشسته و منتظر کوچکترین بهانه ست که بزنه زیر گریه...

...

دلم برای جوجه خیلی تنگ بود... که یهو سر شبی اومد و الان تو اتاق کناری خوابه...

...

خوابم نمیبره...

از اون شبای تا صبح بیدار بودنه...

33-199

دو روز به شدت مشغول بودم...

الان چندین جای دستم بریده و پوسته پوسته شده.

تمام تنم درد میکنه.

دو روزه رو چهارپایه نشستم یا رو پا بودم صب تا شب.

و از نتیجه راضی نیستم... حسابی گاف دادم... گرچه که مخ. راج کاره گفت که سعی میکنه اشتباهاتمو ماله کشی کنه، ولی... خودم که میدونم چه غلطی کردم...

...

یه هفته ست ننوشتم.

کم کم جا افتاده ها رو اضافه میکنم.

....

33-198

از صبح ادامه ی کار دیروزو انجام دادم.

کارگاه خیلی مرتب شد.

تا ساعت دو طول کشید... 

بعد دوست جدی م اومد و ناهار خوردیم. 

...

ساعت چهار استاد فلزی اومد. 

یه س. نگ میخواست قد پاره آجر... یکشنبه ای که کارگاهش بودیم، بهش گفته بودم که سایز بزرگ رو نمیتونم پولیش بدم  قبلن چند بار امتحان کرده بودم و جواب نداده بود... ولی استاد فلزی بیخیال نشد.... گفت که عیب نداره و امتحان میکنیم.

تا هفت و نیم شب موند... قصد رفتنم نداشت انگار. 

فقط تونستم به سایزی که میخواست براش س. نگه رو تراش بدم. که البته خیلی هم راضی بود. 

ولی خب، سفارش ها موند... همه ی وقتم رفت. فقط قبل از اومدنش رسیدم یه کوچولو روشون کار کنم.

به آقای نقره ای زنگ زدم، که اگه میشه بذاریم شنبه، گفت نه. و برا فردا میخواد.

فردا شش صبح میرم سر کار. که تا ظهر تموم شه.

33-197

صبح از کله سحر بیدارم کرد که ببرمش حموم. 

دیشب به زور گفت بخوابم... داشتم خندوانه میدیدم... نذاشت. منم لجم گرفت و دستگاه دیجیتالشو خاموش کردم... خراب بود. نباید خاموش میشد. صبح برای نماز پاشد و اومد بالاسرم تلوزیونو روشن کنه، که انتن روشن نشد... یه ربع بیچاره م کرد.

صبح منو فرستاد بازم به بگیرم براش و دستگاهشو بدم تعمیر... 

آقاهه گفت که طول میکشه. منم گفتم پس اصلن یه دستگاه نو بدین. 

برگشتم خونه عمه، آنتنو راه انداختم، حمومش کردم، ناهارشو دادم و بلخره زدم بیرون...

...

کارگاه خیلی بهم ریخته بود... یه نیم ساعتی فقط تماشاش کردم... ضمن اینکه به نظرم جای میزها خوب نبود... کم کم دست به کار شدم.

دو تا میز بزرگ دو تیکه، یعنی چهارتا، که وسط کارگاه به هم چسبونده بودم و دورشون کار میکردم.

ولی تصمیم گرفتم جدا شون کنم و هر کدومو بچسبونم به یه دیوار. اینجوری فضای رفت و آمد بیشتر میشد.

...

تا هشت شب کار کردم.

هیچی از سفارشو انجام ندادم. 

موند برای فردا.

33-196

آقای نقره ای باهام تماس گرفت که چندتا سفارش داره و میخواسته ببره بازار، ولی با خودش گفته که چرا به من نده!

رفتم پیشش. چند تا نگ. ین دعا دار بود که باید میشد اندازه ی رکاب.

یه تیکه هم در. که طرف از نجف آورده بود و میخواست که از توش چند تا نگ. ین در بیاد.

گرفتم... خدا خیر کنه...

...

مامان گفت که شب برم پیش عمه کوچولو. که هم پیشش باشم و هم حمومش کنم. 

براش سر راه میوه گرفتم که دست خالی نباشم.

وقتی رسیدم، بوی قیمه بادمجونش تا تو راهرو میومد... 

بهش گفتم ببخشید که تو زحمت انداختمت... گفت: خب زحمت میدی دیگه!... گفتم: من معذرت میخوام... گفت: مگه کار دیگه ای هم از دستت برمیاد؟!... 

بعد هم منو فرستاد براش به خریدم که مربا درست کنه.

33-195

عاشق اینم که صبح بشینم بالا سر جوجه تا از خواب بیدار شه...

یه وقتام، دروغ چرا، شاید کف پاشو قلقلکی هم بدم... :)

اول یه کم اتگشتاشو حرکت میده... دستشو باز و بسته میکنه... بعد انگشت شست پاش!... یعنی عااالیه!... بعد یه کم اخم میکنه و کم کم دستاشو حرکت میده... بعد کمی کمرشو قوس میده و دستاشو محکم میکشه که خستگیش در بره...

تازه اون وقته که لای پلکاشو باز میکنه... بعده چند بار پلک زدن، چشماشو کامل باز میکنه و نگاهش میگرده به اطراف... بعد بسته به اینکه ببیندت یا نه، یعنی بالا سرش باشی یا روبروش، ادامه ماجرا فرق میکنه... یا شروع میکنه با پتوش بازی کردن و آواز خوندن... یا میبیندت و چند لحظه ای دیتکتت میکنه و بعد که شناخت یهو یه دونه از اون لبخندهای اکستریمش که چشماش میشه یه خط رو تحویلت میده و... خونه نشینت میکنه... 

33-194

زمان دکتری هم دوره بودن... طرف سال آخر ازدواج کرده بود... "خبر ازدواجشو خودش بهم داد... کمی بعد تر یکی از بچه ها بهم گفت که همه تو دانشگاه فکر میکردن تو رو دوست داره و با تو ازدواج میکنه"...

حالا دیگه چند سال گذشته... و دوست من یه خانم دکتره و استاد دانشگاه و مشغول به کار در یک پروژه ی بزرگ عمرانی... با کلی مسئولیت و داستان و چالش هر روزه...

امروز ولی خونه بود... پوکیده بود... از شدت سردرد افتاده بود تو تخت و میگفت همه زندگیش اومده جلوی چشمش...

بی وقفه فقط حرف میزد... گفت که طرف چند وقت یه بار با یه بهانه ی احمقانه سر و کله ش پیدا میشه و گند میزنه به روانش...

پیامها و ابراز علاقه های ریز و اشاره واری که حالا هیچ مجوزی براش وجود نداره... نه اخلاقی، نه شرعی، نه عرفی...  و به محض اینکه ری اکشنی دریافت کنه که بهش غیر مستقیم تذکر بده زیاده روی کرده، پشت جمله ای و اشاره ای به تاهل و تعهدش قایم میشه...

...

حالم بده. غمگینم و خشمگین... 

اینطور با احساسات کسی بازی کردن خیلی بی رحمانه ست... اینکه رابطه هه رو با ظاهری بالغ و جدی ادامه بدی ولی در واقع اون زیر داستان دیگه ای در جریان باشه...

این "رو" بازی نکردنه ناجوانمردانه ست...

اینکه جوری رفتار کنی که دلت میخواد و در لحظه برات لذت بخشه، ولی در عین حال برای خودت راه در رو بذاری... 

پیام های متناقض دادن... آدم مقابلو بین زمین و آسمون رها کردن... اینکه هی باعث شی طرفت به دریافت هاش شک کنه... به خودش شک کنه... خودش خودشو تخریب کنه...

...

نمیدونم چه جوری میتونم بهش بفهمونم... که هر چقدرم که در ظاهر ممکنه چیزی که دیده میشه، مثلا، مباحثه ی علمی یه خانم دکتر و یه آقای دکتر باشه، ولی اون زیر داستان دیگری در جریانه که داره همه ی انرژی روانیتو میگیره...

باید بهش بگم که این آدم با بازیهاش داره پیرت میکنه... 

33-193

ازم خواسته بود برم پیشش و براش چند تا جمله رو مقوا بنویسم که بزنه به دیوار... چند تا آیه... جهت تذکر... 

خودش مدرک خوشنویسی داره و نمیدونم چرا از من خواسته بود.

وقتی رسیدم، طبق معمول همه ی دوستام، یه عالمه تیکه های نق. ره و طل. ا و سن. گ و اینا گذاشت جلوم که براشون ایده بدم... 

چند تا رو قرار شد از انگش. تر تبدیل کنیم به گردن. بند و چند تا بالعکس!... چند تا هم باید سایزش عوض میشد و چند تا هم پولیش و آبکاری...

خلاصه که باز وقتی خواستم برگردم خونه کیفم پر از خنزر پنزر بود!

...

آیه ها رو ننوشتم... به جاش بهش پیشنهاد یه برد دادم. با چند تا کاربری... از جمله قابلیت نوشتن روش با برد مارکر...

دلم یه چالش طراحی میخواست!... 

بعد از آخرین ماکت، یک ماهی هست که مخم درست و حسابی رو چیزی کلید نکرده بود! :)))