دیروز بعد از سالها اون حس دوباره اومد سراغم... درست وقتی که دستام خیس و گلی بود و داشتم با زحمت تلاش میکردم چهار گوشه ی اون ن.گین فی.روزه رو عمود بتراشم...
همون حسی که سالها پیش تو تاریک خونه داشتم... من، تنها، تو نور قرمز کمرنگ و اون قاب هایی که دون دونه شون با عشق ثبت شده بود...
حس بی زمانی... تعلیق... و سرور... یه سرور و آرامش عمیق درونی...
نیمه ی راست مخم...
میخواد اعلام استقلال کنه انگار...
داره خودشو جدا میکنه انگار...
خودشو داره به در و دیوار میزنه...
از صبح تا شب عین یه ماشین کار کردم... شست و شو... زمین... دیوار... پنجره... میز صندلی...
کارگاه داره آماده میشه...
انگار یه فصل جدید داره تو کارم آغاز میشه...
شادم!
و البته از زور خستگی شدیدن بیخواب...
خستگی شیرین!
دلمو زدم به دریا...
...
ابهام زدایی.
...
حس خیلی خوبی داشتم امروز از برگشتن به فضای کاری...
خییییلی وقت بود تو خونه بودم.
...
حالم خوبه.
امروز روز سوم بود.
روز دوم...
هیچ بهشتی تا اید موندنی نیست...
خب...
تو اولین روز از نیمه ی دوم سی و یک سالگی،
فهمیدم که به طور عجیبی در مقابل مورد انتقاد واقع شدن گارد دادم...
در حد گندشو در آوردن....
و زیر ترش...
از اشتباه کردن میترسم... مثه...
اونقدر که وقتی کسی ازم انتقاد میکنه، حال مرگ دارم.
