پریشان نوشت

دبشب خواب دیدم تو یه جمعی هستم، یه جا مثل ناهار خوری، یه کمی شبیه مهمونی های افطار فارغ التحصیلان مدرسه مون، من سر یه میز نشسته بودم و در حال حرف زدن و خنده با دوستام، که یه دختری اومد جلو باهام حال و احوال کنه. من میشناختمش تو خواب. ولی در واقعیت این آدم وجود نداره. کلی شاد شدم و پاشدم محکم بغلش کردم.
یه دختر آرومی بود، با موهای کوتاه. چشمای ریز. و یه لبخند محترمانه. و با اعتماد به نفس زیاد. حسم بهش این بود که انگار تو مدرسه سال پایینی من بوده.
بهم گفت چقدر عوض شدی! و من یه لحظه خودمو دیدم تو رفلکس پنجره... با موهای بلند تا روی شونه که فرهای درشت داشت و رنگش قهوه ای روشن بود... واسه خودمم انگار یه لحظه عجیب بود... و پس ذهنم چهره ی همیشگی خودم تو مدرسه یادم بود با موهای کوتاه پسرونه!
ازم پرسید چی کار میکنم، و من گفتم که بالاخره دفاع کردم و پایان نامه رو دادم. منظورم ارشدم بود.
بعد سرشو تکون داد به نشونه تایید و لایک و گفت که خیلی خوبه و آفرین و اینها...
بعد من از اون جویا شدم از وضعیتش... برام توضیح داد که تا فوق دکتری تحصیلاتشو ادامه داده.
بهم گفت ورودی هشتاد و پنج بوده...
یعنی از من چهار سال کوچیکتر...