کلافه م
یه عاالمه داستان داره دور و برم اتفاق میفته که هر کدوم بخشی از ذهنمو درگیر کرده...
بعد یه موقع هایی مثه الان که دیگه کم میارم و دلم میخواد سر بذارم با بیابون، یه نگاه میندازم میببنم هبچ کدومشون داستان من نیست...
اصن ربطی به من نداره!
یکی دیگه ست با یکی دیگه!
من چی کار میکنم وسط داستانهای ملت؟
چرا همیشه نفر سومم و ناظر و شاهد و تحلیل گر و قاضی و سنگ صبور و شنونده و حامی و...
آره تو راس میگی... من بهت حق میدم... آخ عزیزم... چه تلخ... چه حال بدی داری... من میفهممت... من خوشحالم... من تشویقت میکنم... عملکردتو دوست دارم... من باهاتم... کم نیار... ادامه بده...
حالم از همه ی اینا بهم میخوره!
دلم میخواد بگم، اسکول! سر کاری!... داره میپیچوندت!... چرا نمیفهمی؟!... مخت تعطیله!... بس کن این بازیای بی سر و تهو!... جمع کن زندگیتو... کلکسیون بدبختی داری جمع میکنی؟!... الان میخوای بشی الاهه ی شکست عشقی؟!... الاهه ی خریت و آویزونی؟...
...
بدبختی اینجاست این آدمی که الان هستم رو هم دوست ندارم و عذاب وجدان دارم.
