پریشان نوشت

سال هشتاد و درد بود که مامان بزرگ فوت کرد. همین اواخر دی... همین روزا... 

و ما هنوز عزادار بودیم که منو برای پسرشون خواستگاری کردن...

همون اول، در جا، جمله ی مامان تموم نشده، گفتم نه!... قطعن نه!...

تمام روزهای اون سال خودشون به تنهایی اونقدر داستان های تلخ داشتن که من در پریشان حال ترین روزهای زندگیم باشم... دیگه رفتن مامان بزرگ انگار ورای توانم بود... و تو اون دیوانگی ها، هیچ جایی برای فکر کردن به یه آدم جدید و اون رابطه نبود...

گفتم نه... بارها... ولی هیچکس کوتاه نمیومد... آخر سر راضی شدم به چند باری صحبت و همراهی و بیرون رفتن... و بعد از دو سه ماه، من همچنان سر جای اول بودم...

همه ی زمین و زمان از دستم شاکی بودن... 

بالاخره طرف مقابل، شاکی ردیف اول، در نهایت جوانمردی  خودش پایان داستان رو اعلام کرد و با یک ایمیل بلند بالا، رفت پی زندگیش...

و رابطه ی دوستی قدیمی پدر و مادرهامون هم محدود شد به گاهی تلفنی... 

امشب بعد از هفت سال دوستان قدیمی دیدار تازه کردن... و من با حال و هوای عجیب این روزها و سر باز کردن زخم های قدیمی و اختلافات مسکوت مونده با اعضای گنگ و نزدیکی سالگرد مامان بزرگ و دیدن دوستان خانوادگی مون، انگاری پرت شدم به هفت سال پیش...

در تمام طول مهمونی و سر شام و بعدش که جوجه رو بغل گرفته بودم و خودمو سرگرم کرده بودم، داشتم به مهمونا نگاه میکردم و با خودم فکر میکردم واقعن در اون حد هم رو مخم نیستن... شاید واقعن زمان بدی بود برای مطرح کردن پیشنهادشون... شاید من اگر آروم تر بودم اتفاق دیگه ای می افتاد... شاید... 

اما نه!... من هنوزم آدمش نیستم!...

مامانه، یواش زیر گوش مامانم گفته بود که پسرش، هنوزم که هنوزه، با اینکه مدتهاست خونواده تشکیل داده و زندگی خودشو داره، وقتی اسم خانواده ما رو میشنوه، حسابی بهم میریزه...

...

و من یاد ایمیل ها و پیام های گاه گاهش تو این هفت سال افتادم...