33-227
فردا بله برون پسر دوست مامانمه.
دیشب از خستگی خوابم نبرد... قبل نماز شاید یک ساعت!... البته فقط خستگی هم نبود! بابا داشت تلفن حرف میزد!!!...
بعد نمازم تازه خوابم برده بود که مامان صدام کرد.
سرم دیگه مال خودم نبود! مسکن خوردم و دوش گرفتم بلکن کمی ریفرش بشم!
دوست مامان اومد دنبالمون که بریم بازار گل.
از این جور کارا زیاد کردم. از برادر هام بگیر تا پسر خاله و دوست و فامیل های دورتر.
ولی تو همه شون یه نکته ای بود. همه چیو میسپردن به خودم. فقط میومد روز بله برون تحویل میگرفتن و خدا رو شکر همه هم راضی.
اما...
این دوست جان مادر من که از قضا دوست بیش از چهل ساله ی مادرمه، و من نمیدونم چطوری مامان این همه سال رابطه شو باهاش حفظ کرده، خودش کاملن صاحب نظره.
صاحب نظر بودن بد نیست. ولی در این مواقع لج منو در میاره!
اومده منو و مامانو برده بازار و گل و سبد و اینا انتخاب کرده و از ما به قول یکی، فقط میپرسه که نظر موافقتون چیه؟!
خب خواهر من، خودت انجام بده. الان چرا منو یه ساعت داری بین غرفه ها میتابونی؟!
بعد از اون طرف اون داماد فنچ ه که واسه خودش نظریه صادر میکنه و کلیه ی تصمیمات ما باید با تلفن باهاش چک میشد و چه بسا ایشون به مذاقشون سازگار نمیومد و...
من در سکوت بودم. مامان میفهمید الان قیافه م معنیش چیه. ولی دوستش نه.
خلاصه که آخرش سبد گلشونو که با کلی مشورت و بالا پایین انتخاب کردیم و خواستیم سفارش بدیمو داماد وتو کرد و قرار شد خودش فردا قبل مراسم بیاد یه چی بخره.
و ما هم فقط یه سری گل دسته ای گرفتیم که اونم من بعد از چند تا کامنت نهایتا به مامان داماد گفتم: خاله هر چی دلتون میخواد انتخاب کنید و برای من فرقی نداره.
...
حالا هم گلا رو گذاشتم تو آب و شوفاژ اتاقو خاموش کردم و پنجره رو باز که تا فردا گلا سالم بمونن
