پریشان نوشت

مهربان دوستم یه فی. روزه میخواست. براش گرفته بودم. گفتم امروز بهش میرسونم.

داره میره کربلا... از گنگ مون فقط من و اون هستیم که تا حالا کربلا نرفتیم. 

بهش گفتم رفتی اونجا، به امام حسین میگی که بعدی باید من باشم!... گفت چقدرم که تو اهلش هستی!... فکر کرده بود منظورم ازدواجه!... جیغ زدم که نهههههه! دیوونه! زیارتو میگم! قاطی پاتی دعا نکنی؟!... 

من و مهربان دوست اول دبیرستان بغل دستی بودیم... قدیمی ترین دوست منه. بعدن که آدمای  حلقه ی دوستیم بیشتر شدن، رابطه م باهاش کمتر شد. و بعد از ازدواجش باز هم کمتر. 

ولی این چیزی از احساس صمیمیتمون نکاست. هنوزم یه حرفایی هست که فقط به اون میشه زد. تنها دوستمه که همه ی خانواده مو به خوبی میشناسه. 

امروز بعد از مدتها با هم تنها بودیم. اوقات خیلی خوبی بود.

...

عصری موفرفری تو گروه پیام داد که پاشید بیاید آخرین دور همی سال نود و پنجم برگزار کنیم. نزدیکه خونه شون...

دو تایی قدم زنان راه افتادیم... دوست هنرمند و دوست ریلکسمم اومدن.

چند ساعتی باهم بودیم و شام خوردیم و حرف زدیم. 

واقعا وجود دوستام نعمت بزرگیه که هیچ وقت نمیتونم شکرشو به جا بیارم. 

به موفرفری گفتم هر هفته نمیبینمت، ولی وقتی میگی عید تهران نیستی، از همین الان احساس دلتنگی دارم!... 

هیچ وقت اینجوری احساستمو بروز نداده بودم. احساس کردم کمی براش دور از انتظار بود... خندید...

...

اونجا که بودیم درباره خبر فوت افشین یدالهی حرف زدیم. 

خیلی عجیب بود، همه مون وقتی که شنیده بودیم، احساس کرده بودیم چقددددر مرگ نزدیکه!... تکون دهنده بود برامون... 

دویت ریلکسم گفت من یه لحظه احساس کردم تو قبرم...

خیلی تلخ و عجیب و تکان دهنده بود... خیلی...