پریشان نوشت

امروز فقط سی و شش تاشو رسیدم بکارم... فیتیله کم اومد.

اون روزی که قلمه میزدم، به گمونم شش ماه پیش بود، همایون گفت: عزیزم، سایکوز در چند قدمی توست.

و حالا من روان پریش هستم و هشتاد تا گلدون بنفشه... 

هر چی فکردم که چطوری آبیاریشو راحت تر کنم، به نتیجه نرسیدم. فقط آبیاریشو فیتیله ای کردم و یه ظرف پلاستیکی در دار هم زیر هر کدوم از گلها که توش آب میریزم... اینجوری لااقل ده روز یه بار بهشون آب میدم.

الان دیگه رو میزم فقط هشت تا دیگه جا دارم.

بقیه رو باید بذارم زمین. 

خیلی خوشحالم که ظرفهای حلوای مراسم ترحیم بابابزرگمو از یک سال و نیم پیش نگه داشتم و الان ده تا سینی مربع یک شکل دارم که میتونم رو زمین بچینم و هی بگم خدا بیامرزتت بابا بزرگ!...

امروز تمام مدت اون چند ساعتی که سرگرم بودم با خودم فکر میکردم که واقعن خدا نباید سیستم رو به گونه ای طراحی میکرد که یه خانم به تنهایی بتونه لااقل یه موجود با کروموزوم ایکس ایکس رو به دنیا بیاره؟!... 

ولی الان به نظرم میرسه که خیلی خطرناک میشد اونجوری! چون من ممکن بود الان کم کم پونزده تا دختر داشته باشم!!!

بعد مسئله ی مهم دیگه ای که هست اینه که تو این هشتادتا، فقط پنج تاشون گل دارن... نه که گل ندن... نه... وقتی به گل میرسن انگار بازی تمومه و من وظیفه ی مادری مو به پایان رسوندم و در اولین فرصت باید گلدونه رو به یکی هدیه بدم بره...

یعنی مثلا چیزی تو این مایه ها که چه معنی داره که بنفشه ی گلدار تو خونه بمونه...

همونجوری که امشب شوهر خاله م گفت که آخر سال نود و شش اومدم خونه تون، نباشی!... منم فقط بهش خندیدم و تو دلم گفتم، آره آره من الان فقط منتظر فرمایش شما بودم!