پریشان نوشت

به فرفری پیام دادم که اگه خونه ای و آزادی، میام پیشت. که بود.
راستش یه جورایی خودمو هل دادم از خونه بیرون.
بعد از حدود ده روز... اونقدر اینرسی سکونم بالا بود که کم کم داشتم میترسیدم که نکنه یهو تا آخر عمرم از تو خونه نرم بیرون...
خیلی خوبه که یکی باشه که بشه یهو چترو باز کرد پیشش، بدون ناراحتی و بدون ترس از قضاوت شدن... یکی که بشه باهاش شب تا صبح دراز کشید و فیلم دید و از هر چیزی که تو مخ پریشونته، از زمین و آسمون، شرق و غرب، حرف زد... و بعد آسوده تا ظهر خوابید...