پریشان نوشت

اجرای کاره بعد از یه هفته تموم شد. (وگرنه طراحیش که خیلی خیلی بیشتر طول کشید.)
یه هفته ای که از کلش فقط سه شب، ساعت یازده رفتم خونه و صبح که بیدار شدم، برگشتم کارگاه.
حتی خریدها هم همه آنلاین بود و پامو از در بیرون نذاشتم.
نزدیک غروب بود، سریع یه عکس ازش گرفتم و فرستادم برای آقای برگزار کننده ی نمایشگاه و بعد هم فورواردش کردم برای استاد کوچیک. 
بهم زنگ زد و یه ربعی با هیجان و ذوق تعریف کرد از طرح و اجرا و گفت کار نمیکنی، نمیکنی، اما وقتی قلم دست میگیری کولاک میکنی و... 
ازین جور حرفا که خب بخشیش تحت تاثیر ادبیاتشه و با اغراق زیاده.
آقای گالری دار، تشکر کرد و فقط گفت که کار رو به آدرس نگارخانه ارسال کنید.
بابا زنگ زد که شب میای خونه یا نه؟ که گفتم نه و باید ظرفو از تو قیر در بیارم و کارم هنوز مونده.
ازم خواست براش عکسشو بفرستم. فرستادم و بعد یک ساعت جواب داد که به این بخش که علامت زدم توجه کن.
عکسو زوم کرده بود، حدود سه برابر، و دقیقا اون یه دونه نقطه ای که در کل کار اشتباه زده بودم رو علامت زده بود.
گفتم، ممنونم پدر. ولی قلم اشتباه خورده و کاریش نمیتونم بکنم. در ضمن اندازه ی اصلی کار یک سوم اون هست.
طرحی که اجرا کردم، در واقع با فرم هایی بود که برام همیشه خیلی چالش داشت و از اجراش میترسیدم.
نقوش تکرار شونده ی ظریف و کاملا متقارن که کوچیکترین اشتباهی دیده میشه. ولی در هر حال کار سختی بود و ندیدم تا حالا کسی اجرا کنه و خب واقعا یه نقطه در کل مجموعه هیچه...
استاد بزرگ آخر شب آنلاین شد و کار رو دید و گفت که سلیقه ی من نیست، ولی خیلی خوب اجرا کردی. بفرست بابات ببینه کیف کنه. 
تشکر کردم و یه ایموجی خنده فرستادم.
نظر بابا و این مدل سختگیرش الان دیگه تاثیری روی من نداره، ولی خب، یه روزی داشته دیگه، اصلا من با این مدل فکری بزرگ شدم... کمال گرایی بیش از حد و ترس از اشتباه و نقص داشتن تو کارها، الان دیگه کاملا درون اندازی شده و خودش پدرمو درآورده و اثرش بیشتر ترمز بوده تو مسیر تا عامل رشد.