33-35
دیشب در راه رفتن به مجلس عروسی بودیم که یکی از دوستان عزیز ازم پرسید: راستی، کسی زنگ نزد خونتون؟
و من شکار شدم که، شماره مو به کسی داده بودی؟!!!...
گفت که: آره... میدونم که باید زنگ میزدم اجازه میگرفتم ازت، ولی دیگه دیر شده بود خیلی... مامانم شماره تو داد!
چیزی نگفتم، ولی برای لااقل یک ساعت بعدش بداخلاق بودم.
...
مسئله جدال تاریخی منه با این مدل معرفی کردن ها و خواستگاریها، حتی در سی و دو سالگی.
...
خواهر یا مادر طرف زنگ میزنه خونه که، دخترتون چند سالشه و چی کاره ست و تحصیلاتش چیه؟ حجابش چیه؟... بعد، قدش چقدره، وزنش چقدره، پوست و موش چه رنگیه و... تازه خوششونم نمیاد که تا وقتی همه ی اطلاعات تو رو نگرفته ن، چیزی در باره پسرشون بگن!... این رو مخ ترین قسمتشه!
...
نمیگم همه ی موارد اینطورن. ولی اکثر تلفن های اینجوری، همچین سوالاتی دارن!
...
حتی به شخصه موردی داشتم که بعد از گذر از همه ی سوالات، سر اینکه یه دختر صد و شصت سانتی میخواسته و مادر من (با قصد البته) اصرار کرده که من 159 سانت هستم، معامله جوش نخورده...
...
تازه خدا رو شکر که از اون سال پر حادثه گذشته یم و تب تاب سیاست خوابیده. وگرنه که در جواب اولین سوال باید مختصاتتو نسبت به جایگاه رهبری و نظام مشخص میکردی!
یه چیزی تو مایه های گزینش استخدام مثلن!...
و یه بار در جواب سوال مامان که گفته بود، خانوم مگه دارین گزینش میکنین که همچین سوالاتی میپرسین، طرف به مامان گفته بود که: همین حرفا رو زدین که تا حالا دخترتون مونده رو دستتون. و تلفنو قطع کرده بود!
...
نهایتن، بازم میگم که نمیشه همه رو با یه چوب زد. این سیستم ها برای عده ی زیادی جواب داده قطعن که تا حالا مونده و ازش استفاده میشه... ولی به شخصه باهاش نمیتونم کنار بیام.
...
پ.ن:
میدونم که هیچ کدوم از اینا دلیل نمیشه که من اینطور از دوست عزیز شاکی باشم... ولی هستم...خشم دارم...
